10-16 Mayıs Dünya Engelliler Haftası. Engelli kardeşlerimizi sadece yılın bir haftası bir günü değil her hafta ve gün hatırlamalı ve onlara acıma hissi göstermeden farkındalık göstererek yakinen ilgilenmeliyiz. Her insan bir engelli adayıdır. Düşmez kalkmaz bir Allah. Yarının neler getireceğini kimse bilemez. Bugün sapasağlam olan yarın veya gün içinde herhangi bir zamanda engelli kalmış olabilir. Onun için ne oldum dememeli, ne olacağım demelidir.
Engelli vatandaşlarımızı, çocuklarımızı gençlerimizi anlamak, yardımcı olmak, onlara pozitif ayrımcılık yapmak herkesin ortak görevidir. Yardımcı olmak; onları gece gündüz sırtımızda taşımak! demek değildir. Engellilerle bir araya gelip onları anlamak, onların dertleriyle dertlenmek, onlarla hoş sohbetler yapmak, diğer insanlardan hiçbir farklarının olmadığını hissettirmek bize düşen vazifedir.
Ülkemizde yaklaşık 8 milyon engelli var. Ve bu durum hiçbirinin kendi tercihi değildi. Kimi doğuştan, kimi trafik kazasından, kimi de bizler huzur ve güven içinde yaşayalım diye vatan savunması yaparken gazi olup engelli durumuna düşen Mehmetçiklerimiz, güvenlik güçlerimiz.
Engelli çocuklarımıza, gençlerimize hizmet sunan özel eğitim, eğitim-öğretim açısından son derece önemlidir. Son yıllarda da çok önem kazandı, kazanması da gerekiyor zaten. Zihinsel ve bedensel engelli okullarımız ve sınıflarımız var. Öğretmenliğin en zor branşlarından olan Özel Eğitim Öğretmenlerimiz özveri ile bu kurumlarda görev yapıyor.
Diğer yandan, Devlet tarafından desteklenen Özel Rehabilitasyon Merkezleri engelli vatandaşlarımıza hizmet veriyor. Yalnız bu kurumların da kesinlikle nitelikleri ve işleyişleri sürekli denetlenmeli. Çünkü işin ucunda para var. Paranın olduğu yerde suistimallere meydan vermemek için iyi denetim şarttır. Yoksa hem milletin parasına yazık olur, hem de engelli insanlarımıza verilen hizmet karşılığını bulmaz. Diğer yandan devletimizin engelli yakınlarına, engelliye evde bakması karşılığında maaş ödemesi, hem engelli, hem de bakan yakını için çok güzel bir hizmet. Takdirle karşılıyoruz. Bunlar gerçekten güzel ve de sosyal devletçiliğin gereği olarak fazlası ile olması gereken şeyler.
Bu mevzulardan sonra asıl konuya geçelim. Fiziki engellilikten ziyade kalbin engelli olması:
Fiziki veya zihinsel engel, insanın kendisinin isteyerek değil; sonradan, doğuştan veya herhangi bir yanlış müdahale sonucu kendisine ilintilenmiş olan bir özelliktir. Kalbi engelli olmak, insanın kendisinin isteyerek kendisinde olmasını istediği, kurtulmak istemediği ve bu özelliği ile insanlara zarar verdiği bir engelli olma durumudur. En büyük engellilik de budur. Kalbi engelli olan insanlar; sevgisizdir, merhametsizdir, hep kötülük düşünürler ve amaçları canlılara zarar vermektir. Allah kalbi engellilerden bizleri korusun.
Bu konu ile ilgili Mahsun Kırmızıgül’ün Mucize filmini hiç unutmuyorum:
Kız babası, hayatını kurtaran adama minnet borcuyla sorar:
– Senin bekar bir oğlun var mı kardeş?
Adam var deyince.
-İyi o zaman der, benim de bir kızım var, oğluna verdim gitti.
Oğlanın babası şaşkın ve mahcup…
Ama benim oğlum engellidir…
Kızın babası bir an sessiz kalır ve noktayı koyar:
Yeter ki kalbi engelli olmasın…
Mucize filmini seyreden herkes hatırlar bu sahneyi..
Gerçek engelin ne olduğu bir cümle ile diyalogta ifade edilirken, sevginin ve aşkın gücü filmin sonunda oldukça etkileyici bir sahne ile muhteşem bir eser sunar.
Bir mucizeyle! son bulur film.
Yazımızı şu cümlelerle bağlayalım:
Yeter ki engel; zihniyetlerimizde, kalplerimizde, vicdanlarımızda olmasın. En büyük engel sevgisizliktir. Sevgi olduktan sonra her engel aşılır. Engelli kardeşlerimizin farkında olalım, onları fark edelim, farkındalık oluşturalım.
10-16 Mayıs Dünya Engelliler Haftasını bir farkındalık içinde geçmesi temennisi ile tebrik ediyorum..,
Lokman ÖZKUL
Eğitimci -Yazar
lokmanozkul@gmail.com